Toplam Okunma 0
Pazartesi sabah oğlum aradı ve “Anne okula gelir misin?” dedi. Telefonum çaldığında kimin arayacağını daha telefona bakmadan biliyorum çünkü oğlum aradığında onun sevdiği bir melodiyi zil sesi olarak atamıştım. Okulda telefonları ortak bir kutuya koyuyorlar ve okul bitmeden alamıyorlar. Bu nedenle merak ettim ders zamanında neden aradı, olağanüstü bir durum mu var, biraz panik yapıp heyecanlandım. Sesi gayet iyi geliyordu, içim ferahladı. “Anne okula gelir misin?” dedi. “Neden, bir şey mi oldu?” diye sordum. “Sana bir sürprizim var anne, okula gelince göreceksin” dedi. “Şimdi idareden izin almam gerek, çıkışa doğru gelsem olur mu?” diye sordum. “Hayır anne, şimdi gel, lütfen gel hadi. Sürprizim var, bekliyorum seni” dedi. “Tamam, geliyorum” dedim ve idareden izin alıp iş yerimden çıktım.
Sürprizin ne olduğuna ilişkin bir tahminim vardı, “Acaba olabilir mi?” diye düşünerek büyük bir merakla okula doğru yola koyuldum. Birkaç gün önce bir sohbet arasında okula kılavuz yol yapılacağını söylemişti oğlum. Okulda görme engelli bir stajyer öğretmen olduğunu da yine başka bir sohbet arasında söylemişti. Sıradan bir şey mi olarak görüyor bilmiyorum, öğretmenle ilgili pek detay vermemişti. Aslında okulda olup biteni öyle pek anlatmıyor, çok önemli olmadıkça. Okula vardığımda beni güvenlik görevlisi karşıladı. O sormadan ben söyledim neden geldiğimi, “Oğlum aradı, “Anne sana bir sürprizim var” dedi. Bu nedenle geldim” dedim. Bilgisi yok gibiydi. Bilemedi tabii. “Kaçıncı sınıfta, şubesi ne?” gibi sorular sordu. Söyledim ve “Okula kılavuz yol mu yapıldı?” diye sordum. “Evet, kılavuz yol yapıldı okulun içine” dedi güvenlik görevlisi. “Bildim” dedim içimden. “Peki, bahçeye de yapılacak mı?” diye sordum. Bilgisi olmadığını söyledi. “Girebilir miyim içeri, incelemek istiyorum. Oğlumun sürprizi bu olabilir” dedim. “Tabii” dedi. Binaya doğru yürürken sanırım beden dersindeki öğrencilerdi, koşup yanıma geldiler. Beni merdivenlere değil rampaya doğru yönlendirdiklerini fark ettiğimde “Çocuklar, rampa özellikle tekerlekli sandalye kullananlar için yapılıyor. Ben merdivenlerden çıkacağım” dedim. Merdivenlerden çıkıp binanın içine girdiğimde beni kılavuz yol karşıladı. “İşte oğlumun sürprizi bu” dedim. Sevgili okurlar gerçekten çok mutlu oldum. Oğlumun böyle bir gelişmeyi bana sürpriz olarak haber vermesi o kadar mutlu etti ki, kelimelerle anlatabileceğimi sanmıyorum. Hemen merakla incelemeye başladım. Nerelere kadar götürüyor, sınıflara kadar gidiyor mu, takip etmek kolay mı? O sırada nöbetçi öğretmen olsa gerek, beni asansörlere yönlendirmeye çalıştı. Yukarıya çıkmak istediğimi düşündü sanırım. “Hocam, ben bu kılavuz yolu incelemek istiyorum. Yukarı çıkmayacağım” dedim. Sonra sordum, “Hocam, kılavuz yol sadece asansöre mi götürüyor?” “Evet” dedi. Koridor boyunca takip etmeye çalıştım ama devamı olmadığını fark ettim. Oğlumun sınıfının ikinci katta olduğunu biliyordum. Merdivenleri kullanarak ikinci kata çıktığımda oğlumla karşılaştım. Ben aşağıda kılavuz yolu incelerken zil çalmış, teneffüs başlamıştı. Oğlum “Anne sürprizimi beğendin mi?” diye sordu. Oğluma sarıldım ve “Evet, çok beğendim. Çok teşekkür ederim, harika bir sürpriz bu” dedim. “Keşke bütün okullara hatta bütün binalara yapılsa.”
Gerçekten de çok beğenmiştim. Beğendiğim şey kılavuz çizginin mevcut hali değil, bu sürecin başlatılmasıydı. Daha çok eksikler vardı ama olsun, bu önemli bir adımdı. Oğlumla sohbet ederek ikinci kattaki kılavuz yolu birlikte inceledik. Burada da kılavuz yol sadece asansöre ve bir de idarecilerin odasına kadar yönlendiriyordu. Asansörde Braille etiketlerin bulunup bulunmadığını sordum. “Yok anne, henüz oraya yapılmadı. Sınıfların kapılarında da şube isimleri Braille yazmıyor” dedi.
Sonra hem teşekkürlerimi hem de eleştirilerimi iletmek için oğlumla birlikte Müdür yardımcısının odasına doğru yöneldik. Kapıyı çalıp içeri girdik. “Hoş geldiniz” diyerek karşıladı müdür yardımcısı bizi. “Hocam, oğlum aradı ve “Anne sana bir sürprizim var” diyerek beni okula çağırdı. O nedenle geldim. Kılavuz yol yaptırmışsınız, görmem için çağırmış beni okula. Emeğinize sağlık, çok güzel olmuş” dedim. Müdür yardımcısı da “Teşekkür ederim. Görme engelli bir öğretmen adayımız var. Onun talebi üzerine yaptırdık” dedi. “Bazı eksiklikler var hocam, söylemek isterim” dedim. “Tabii, lütfen söyleyin. Zaten daha başlangıç aşamasındayız. Ben de not alayım” dedi. Kılavuz yolun sadece asansöre ve idarecilerin odasına kadar götürdüğünü, merdivenlere de götürmesi gerektiğini söyledim. Müdür yardımcısı, “Öğretmenimiz müzik öğretmeni, oraya giden kılavuz yol da yaptırdık” dedi. Bu kadar basit düşünmüş olması beni çok şaşırtsa da belli etmedim. “Hocam, farklı branşlardan da görme engelli öğretmenler bu okula atanabilir. Kılavuz yolları bütün sınıflara yapmak gerek. Sınıfların kapılarına şube isimlerini Braille olarak yazmak iyi olur” dedim. Braille Alfabesinin ne olduğunu sordu ve bunları not aldığını söyledi. “Hocam, eksiklikler olsa da çok önemli bir gelişme. Tekrar çok teşekkür ederim” dedim. “İhtiyaç olursa elimden gelen desteği veririm” dedim ve müdür yardımcısının odasından ayrıldık.
Müdür yardımcısı çıkışa kadar bana eşlik etti. Bu sırada ders zili çaldı ve oğlum sınıfına, ben de asansöre yöneldim. Bu defa asansörü tercih etmemin farklı bir nedeni vardı, orada sesli sistem var mı diye bakacaktım. Müdür yardımcısıyla birlikte asansöre bindik. Ayrıca kaçıncı katta olduğumuzun bilgisi sesli olarak kulağıma gelmeyince, bunun da önemli bir eksiklik olduğunu söylemeyi unutmadım. Çıkışta müdür yardımcısı da bana tüm bu geribildirimlerim için teşekkür etti ve okuldan ayrıldım.
İçim kıpır kıpırdı. Kendimi çok mutlu hissediyordum. Evet, kılavuz yol önemliydi ama beni asıl mutlu eden şey oğlumun heyecanıydı. Kılavuz yol haberini bana sürpriz olarak verme isteği ve planı çok güzeldi. Sürprizini çok beğendim canım oğlum, çok teşekkür ederim. Yeni yılda benim de sana bir sürprizim var, bakalım beğenecek misin?