Bilge Özel

Merhaba değerli okurlar;
Bir önceki yazımda sizleri sergimin hazırlık sürecinin mücadelesine ve tatlı heyecanına ortak etmiştim. Bu ay da kaldığım yerden devam edip sergiyi ve içerisindeki modelleri anlatmak istiyorum. Ve şimdi, tavşanın peşinde koştuğum o uzun gecenin sabahı sergi günü. 

Merhaba değerli okurlar. Bu yazımda hayatımda daima özel bir yere sahip olan ilk origami sergimden söz edeceğim sizlere. Origami sanatıyla ilgilenmeye başladığımdan beri bir sergi açmak hep hayalimdi. Bir gün okulda görsel sanatlar öğretmeni bir arkadaşımla sohbet ederken konu origamiye geldi. Arkadaşım yaptığım origami eserlerini paylaşmam gerektiğini söyledi. Ben de ona aslında benim de bir sergi açma hayalim olduğunu anlattım. Bir süre düşündükten sonra elimde yeterli sayıda model varsa bunu rahatlıkla yapabileceğimi söyledi. O anda büyük bir heyecan duydum; 

Kaç kere gidip, kaç kere gelmişti aynı yolu. Yüzlerce kez, hatta binlerce…

Kaç kere gidip, kaç kere gelmişti aynı yolu. Yüzlerce kez, hatta binlerce…

Kaç kere gidip, kaç kere gelmişti aynı yolu. Yüzlerce kez, hatta binlerce…

Kaç kere gidip, kaç kere gelmişti aynı yolu. Yüzlerce kez, hatta binlerce…

Merhaba değerli okurlar,

Kurduğum güzel bir hayali nasıl gerçekleştirdiğimi anlatmak istiyorum sizlere. “Hayaller, yaklaşmakta olan gerçeklerin gölgeleridir”. Bu sözü, Engelsiz Erişim’e gönül verenler iyi bilirler. Ben de, bu sözün, hayat felsefemin bir parçası olduğunu söyleyebilirim.

Gerçeğe dönüşen hayalim neydi dersiniz? Uçmak. Bu olağanüstü bir duygu ve herkesin hayatında deneyimlemesi gereken bir şey bence. Yükseklik korkusu olanlar yapamayabilir ancak; korkularını yenmek isterlerse deneyebilirler.