Çevremize baktığımızda, toplumda yer etmiş olan sakatlık algısının genel olarak acıma, hor görme, ötekileştirme kavramlarıyla özdeşleşmiş olduğunu görüyoruz. Sakatlık meselesine kafa yorarken, neredeyse her edebi eserin anormalliğe, sakatlığa vb. göndermede bulunduğu tespitini yapan Davis, bu olguyu normallik hegemonyasının bir sonucu olarak açıklıyor ve bu normalliğin kamusal araçlarda (roman gibi) sürekli olarak dayatıldığını söylüyor (Davis 1997, s.