Kalbin Müziği

Ryan Strunk, Nebraska'daki bağlı kuruluşumuzda genç bir liderdir. Kalbin Müziği'nde, hayatını sonsuza dek değiştiren bir olayı anlatıyor. Ryan'ın dokunaklı hikayesi inanç, anlayış ve sevginin hayatımızda oynadığı kritik rolü gösteriyor. İşte söyleyecekleri:

Hayatımızı en derin şekillerde yönlendiren olaylar, kalbimizi durduran ve onu bağlayan olaylardır. En önemli kararlarımız genellikle bu tür olayların etkisiyle verilir. Ve işte üniversite bölümü seçimimde bana yön veren ve bana yeteneklerim hakkında bir iki şey öğreten etkinliğin, Nebraska Müzik Eğitimcileri Derneği'nin konferansının hayatımdaki rolü böyle.

Hayatım boyunca lise sahnesinde performans sergilemekten duşta her gün şarkı söylemeye kadar müzik sanatına büyük bir tutku ile bağlıydım. Müzik her zaman en büyük aşkım olduğu için uzun zaman önce kariyerimin odak noktası olacağına karar vermiştim ancak okulum boyunca ses sanatçılığı ile ses eğitimciliği arasında bir seçim yapamamıştım.

Sanatçılığın çok inişli çıkışlı bir alan olduğunu biliyordum. Birçok yetenekli sanatçı kendilerini otuz altı yaşında fırsat eksikliği nedeniyle bir sonraki yemeklerinin ne zaman geleceğini düşünürken buldular. Eğitimin bana hedefimi şaşırtacağından korkuyordum. “Acaba kör bir birey öğrencileri performansta nasıl yönlendirebilirdi?” diye soruyordum kendime.

Bu sorunun cevabı bana Kasım 2000'de Lincoln, Nebraska'daki tüm eyalet konferansına katıldığımda geldi. 450 öğrenciden oluşan koro, eyaletin dört bir yanından seçkin şarkıcılardan oluşuyordu ve bugüne kadar sahne aldığım en ünlü koro oldu. Katılan her insanın üç günlük konferans sırasında bir şekilde büyüdüğüne inanıyorum ya yeni arkadaşlar edindiler ya yeni bir müzik anlayışı geliştirdiler, ya da benim gibi hayata yeni bir bakış açısı geliştirdiler.

Konferansın üçüncü gününde, büyük gösteriden önceki sabah, koro notayı gözden geçiriyor, sorular soruyor ve kendileri için belirsiz olan konuları açıklığa kavuşturuyordu. Lauridsen’a ait "O Magnum Mysterium" adlı bir parçayı inceliyorduk ve müziğin belirli bir bölümü hakkında bir sorum vardı. Elimi kaldırarak sordum:

"Dr. Ehly, oradaki yavaşlamayı ne kadar süre tutmalıyız ve ne zaman kesmeliyiz?"

"Hangi yavaşlama?" diye sordu yönetmen.

O anda beynim dondu ve tam ölçü ve sayfayı hatırlayamadım.

"Şey, efendim" dedim, "açıkçası hatırlayamıyorum."

"Bir fikrim var" dedi Dr. Ehly bana, "Parçayı baştan sona söyleyeceğiz ve o bölüme geldiğimizde beni durduracaksın ve bunun hakkında konuşacağız."

Kabul ettim ve parçaya başladık. Ama maalesef Dr. Ehly, koronun ifade ve diksiyon üzerinde çalışmasını istediğine karar vermişti ve öğrencilerin şarkının sözlerini sadece dudaklarını oynatarak söylemelerini istemişti ve kendisi onları yönetiyordu. Şarkı bir kapela olduğu için bölümün ne zaman gelip geçtiğini anlayamadım ve Dr. Ehly "’Thanks Be to God’u çıkarın” deyince sorunun cevaplanmadığını anladım.

Elimi bir kez daha kaldırarak sordum:

"Ah... Dr. Ehly, peki ya bu yavaşlama?"

"Ryan" dedi sert olmayan bir ses tonuyla, "Neden bana hatırlatmadın?"

"Şey, efendim" dedim, "Yönünüzü görmek biraz zordu."

Çevredeki koro üyelerinden bir kıkırdama köpürürken gülümsedi ve bana: "Ryan, buraya gel. Bizi yönlendireceksin."

O anda ben endişeye kapıldım. Daha önce hiç yönetilmiş bir koro görmemiş olan ben, nasıl olur da bu büyüklükte bir koro yönetebilirdim? Aptal yerine konacaktım ve bu olasılık korkumu arttırdı. Yine de bastonumu elime aldım ve Dr. Ehly'nin yanında durmak için sahneye çıktım.

Dr. Ehly piyanoya adım attı, perdeleri çaldı ve "Sen hazır olunca başlıyoruz Ryan" dedi.

Şaşkına döndüm, sağ elimi omuzumun hizasına kaldırdım, sonra usulca yanıma düşmesine izin verdim. Bu hareketi aşağı vuruş olarak algılayan koro şarkıyı söylemeye başladı. Ancak ilk cümleye üç kelime girdiğimizde uygun yön eksikliği hızla belirginleşti ve koro müzikal bozukluğa düştü. Yüzümü endişe ve öfke kapladı, Dr. Ehly'ye döndüm ve mikrofona gelmeyecek bir şekilde fısıldadım:

"Ne yaptığım hakkında hiçbir fikrim yok."

"Daha önce hiç koro yönetmedin mi?" diye sordu.

"Hayır" diye geri döndüm.

"Şey" diye başladı, bana yaklaşarak "İşte böyle yönlendiriyorsun."

Dr. Ehly'nin bileğini alarak 4/4lü zamanda yürütmenin temel hareketlerini öğrendim- bir sayıyı belirtmek için bileğin aşağı doğru bir vuruşu, ikiyi belirtmek için sola doğru bir süpürme, üçü belirtmek için sağa doğru bir süpürme ve ölçüyü tamamlamak için hayali bir üçgenin tepesine çapraz bir vuruş. Bana bunları öğretmesinden sonra Dr. Ehly

Parçanın bölümlerini çalarken bende yönetmek için bir kez daha elimi kaldırdım.

Koro kusursuz bir şekilde başladı, Perdeden perdeye ritmik bir şekilde geçtiler

Ve ben bir huşu duygusuyla doldum... Ta ki söz konusu yavaşlamaya gelene kadar. Doğru hareketleri yapmak yerine elimin seyrini yavaşlattım ve ne yapacağından emin olmayan koro bir kez daha düzensizliğe düştü.

Dr. Ehly bir kez daha yanıma geldi ve sordu: "Ryan, bir şeyi tutmak istediğinde ne yaparsın?" Biraz kafası karışmış bir ifadeyle elimi önümde tuttum, avucumu kaldırdım. "Kesinlikle" dedi bana, "Ve onu atmak istediğinde, ne yaparsın?" Küçük bir gülümsemeyle elimi çevirdim. "Kesinlikle" diye cesaretlendirdi Dr. Ehly. "Bir koronun bir perdeyi tutmasını istediğinde sadece onu tutarsın. Onları kesmek istediğinde sadece bunu yap." Elimi çevirdi, böylece avucum sahneye bakacak şekilde döndü.

Elimi bir kez daha kaldırarak elimi sayma, tutma ve uygun zamanlarda perdeyi düşürme hareketleriyle kaydırarak hareket etmeye başladım. Ne yazık ki bas bölümüne göre hareket ediyordum ve bu nedenle başka bir bölümün perdeleri ne zaman değiştireceğini bilmesi gerektiğinin farkında değildim. Bölüm neredeyse kusursuzdu ama tam olarak değil.

Son kez Dr. Ehly yanıma yürüdü ve "Evet evet. Ama sopranoları işaret etmelisin."

Artık kendimden daha emin bir şekilde, "Peki bunu nasıl yapabilirim?" diye sordum.

"Şöyle" dedi bana, sağ bileğimi aldı, elimi soprano bölümüne doğru yönlendirdi, omzumun üzerine kaldırdı ve indirdiğimde sopranoların yeni perdelerini alacaklarını gösterdi. Son kez sağ elim yükseldi ve yönetmeye başladım.

Kolum her hareketin arasında yumuşak bir şekilde akıyordu. Sopranoları doğru zamanda işaret ettim ve o kadar eğleniyordum ki nota sonsuza dek devam edebilirdi. Ancak koroyu uygun zamanda serbest bıraktım ve avucum yere bakacak şekilde döndüğünde, oditoryum sessizliğe büründü.

Dalga dalga huşu ve şaşkınlık üzerime hücum ederken Dr. Ehly yanımda durdu ve bana dönerek:

"Biliyor musun Ryan, Winston Churchill ölüm döşeğindeyken ona, 'Hayatına geri dönüp bir şeyi farklı yapabilseydin, bu ne olurdu?' diye sordular.”

"'Bir orkestra şefi olurdum' dedi onlara, ' Çünkü bir orkestra şefi orkestrayı yönettiğinde herkes dikkat eder.'"

"Ryan" diye seslendi bana, "Sırf sayfadaki müziği göremiyor olman ve önündeki koroyu görememen dünyanın en büyük orkestra şeflerinden biri olamayacağın anlamına gelmiyor çünkü müzik kalbinde yaşıyor."

Babacan bir kucaklamayla bana sahnenin kenarına kadar eşlik etti ve kalplerine ve ruhlarına benimki kadar derinden dokunduğuna inandığım 450 şarkıcının ateşli alkışlarıyla karşılandım.

O gün aldığım ders, bir koroyu yönetmekten ibaret değildi – aynı zamanda çok uzun zamandır kendimi küçümsediğimi öğrendim. Farkında bile olmadan kendimi ödüllendirici ve ilham verici olacağı kesin olan bir kariyerden dışlıyordum. O gün bana ne kadar yetenekli olduğumu göstermek için bir kişi yeterliydi ve bileğimi süpürerek hayatımı sonsuza dek değiştirdim.