Nurşen Korkmaz

Sevgili EEEH Dergi okurları, geçtiğimiz Ekim ayında eşim ve oğlumla birlikte Vadi İstanbul’da sahnelenen Cimri adlı tiyatro oyununu izlemeye gittik. Bu yazımda sizlerle oyunla ilgili izlenimlerimi paylaşmak istiyorum. Neden mi? Çünkü diğerlerinden farklı olarak sesli betimlemeliydi, çok keyifliydi ve güzel bir anı oldu bizim için.

Nurşen Korkmaz: Zülal Hanım hoş geldiniz. Öncelikle sizi tanıyabilir miyiz?

Sevgili dostlar, sözlerime nasıl başlasam, hislerimi size hangi kelimelerle anlatsam bilemiyorum. Ne desem içimdeki o sevinci, kıpır kıpır duyguları anlatamam. En iyisi şunu diyeyim, sonunda başardık!

Sevgili dostlar, sözlerime nasıl başlasam, hislerimi size hangi kelimelerle anlatsam bilemiyorum. Ne desem içimdeki o sevinci, kıpır kıpır duyguları anlatamam. En iyisi şunu diyeyim, sonunda başardık!

Sevgili dostlar, geçenlerde sosyal medyada gezinirken bir paylaşıma rastladım. Paylaşımda alıntı bir yazı yer alıyordu ve paylaşan kişi de kendisini rahatsız eden noktalara değinmişti. Alıntı yazıyı okuduğumda ben de en az o paylaşan ve kendi tepkisini yazan kişi kadar rahatsız oldum. Bu yazımda söz konusu yazıdan alıntılar yaparak beni rahatsız eden noktalara değineceğim.

Günümüzde cep telefonlarımızı iletişim dışında pek çok konuda yoğun olarak kullanıyoruz. Sosyal medya kullanımı ve takibi, market, kıyafet ve ayakkabı alışverişleri, finansal işlemler, kitap okuma, e-postalarımızı takip etme, gündelik diğer işlemler ve daha fazlası için cep telefonlarımız elimizden düşmüyor. Hal böyle olunca da ekran başında kalma süremiz uzuyor. Ebeveynlerin söylediklerini değil yaptıklarını yapan çocuklarımız da bundan nasibini alıyor ve onlar da ekran başında bolca vakit geçiriyor.

Günlerden cumartesi olmasına rağmen biz yine erkenden kalkmış, yollara koyulmuştuk. Önce oğlumun piyano dersine gidecek, sonrasında da güzel bir kahvaltı yapacaktık. Evden çıkmadan önce azıcık bir şeyler atıştırmıştık ama bu tam bir kahvaltı sayılmazdı. Oğlum, “Anne, dersten sonra hani bir keresinde Levent’te bir yerde kahvaltı yapmıştık ya, yine oraya gidelim mi? Ben çok beğenmiştim orayı” dedi. Ben de “Olur tabii” dedim. “Sonrasında da sahile iner, biraz deniz havası alır, yürüyüş yaparız, olmaz mı?” diye sordum oğluma. “Tamam, anne” dedi.… Devamını Oku...

Çocuk deyip geçmeyin. O kadar güzel gözlem yapıyor, etraflarında olup biteni o kadar güzel inceleyip analiz ediyorlar ki ağzınız açık kalır. Aman ha “Ne de olsa çocuk, davranışlarımla, neyden söz ettiğimle ilgilenmez, ne demek istediğimi kavrayamaz, bana kulak vermez” demeyin. Hem mimiklerinizi hem jestlerinizi hem de ağzınızdan çıkan her sözü dikkatle izliyorlar ve zamanı geldiğinde bunu gayet güzel ve net bir biçimde ifade ediyorlar.

Bu zamana dek görme engellilerle ilgili pek çok projeye ve tez çalışmasına katıldım. Bu çalışmaların çoğunda görme engelli anne olmakla ilgili sorulara rastladım. “Nedir farklar ve zorlukları nelerdir?” diye fikirler edinilmek için hazırlanmış konular ve sorular yer alıyordu. Ben de bu yazımda size bu farklardan ve benzerliklerden söz etmek istiyorum sevgili dostlar.

Sevgili dostlar, sözlerime nasıl başlasam, hislerimi size hangi kelimelerle anlatsam bilemiyorum. Ne desem içimdeki o sevinci, kıpır kıpır duyguları anlatamam. En iyisi şunu diyeyim, sonunda başardık!

Sevgili dostlar, sözlerime nasıl başlasam, hislerimi size hangi kelimelerle anlatsam bilemiyorum. Ne desem içimdeki o sevinci, kıpır kıpır duyguları anlatamam. En iyisi şunu diyeyim, sonunda başardık!

Telefonunda yanlışlıkla TolkBack’i açan ve eli ayağı birbirine dolanan gören bir arkadaşım, soluk soluğa yanıma koştu. “Bana yardım et, telefonum kilitlendi” dedi. “Ne oldu, nasıl yani, ben ne anlarım senin telefonundan, niye kilitlendi?” diye olayı öğrenmeye çalışırken, kilitlenen telefonu elimde buldum. “Neresine dokundum, hangi tuşuna bastım bilmiyorum, sesli programı açmışım. Kapatmaya çalıştım ama kapatamadım. Üstelik şifresini de bu işlemleri yapmaya çalışırken yanlış girmişim. Ne olur yardım et bana. Aç şu telefonu” dedi telaşlı arkadaşım… Devamını Oku...

Sevgili dostlar, az sonra anlatacağım olayı eminim çoğunuz hayatınızda en az bir kez yaşamışsınızdır. Gelin birlikte düşünelim, neden böyle davranışlara maruz kalıyoruz, ne hissediyoruz ve ne yapabiliriz. “Haydi anlat artık” dediğinizi duyar gibiyim.

Geçtiğimiz günlerden birinde çoğunluğu kör olan bir arkadaş grubuyla minik bir kutlama için toplandık. Gruptaki evli çiftlerin en az bir çocuğu vardı ve yanlarında getirmişlerdi çocuklarını. Çocuklar kendilerine ayrılan masada güle eğlene keyifli vakit geçirirken, biz de uzun zaman sonra görüşmüş olmanın coşkusuyla koyu bir sohbete dalmıştık. Derken kendisi de az gören bir arkadaşımız, kör olan diğer arkadaşımıza, “Aaa senin kızın neden gözlük takıyor?” diye büyük bir merakla sordu.

Sevgili EEEH Dergi okurları. Bu yazıma size bir soru sorarak başlamak istiyorum. “Sır” nedir? Yakın bir arkadaşınız ya da bir akrabanız size “Bir sır vermek istiyorum” dediğinde aklınıza nasıl bir şey gelir? Bir şeyi sır yapan nitelik nedir? Sırlar neden herkesle paylaşılmaz? Paylaşılırsa ne olur? Ya da şöyle sorayım, sırlar paylaşılır mı? “Şimdi bunları bize neden soruyorsun?” diye söylendiğinizin farkındayım. O halde anlatayım.

“Oyumu herkes gibi kullanmak hakkımdır, öteleme.” Zaytung haberi değil, körler hala tek başına oylarını kullanamıyor.

Sevgili dostlar, çoğumuz sosyal medyayı farklı amaçlar için takip ediyor ve sıkça kullanıyoruz. Kimi zaman gündeme dair haberleri, kimi zaman eğitim haberlerini, seminerleri, yeni çıkan kitapları ve kitap önerilerini; kimi zaman bir tartışmayı veya ilgi duyduğumuz konuya ilişkin olup bitenleri sosyal medya aracılığıyla takip ediyoruz. Sosyal medya platformlarından da çoğunlukla Twitter’ı kullanıyoruz. Ancak Twitter paylaşımlarındaki görsellere açıklama eklenmediğinde ilgili paylaşım körler tarafından takip edilemiyor.

Sevgili dostlar, çoğumuz sosyal medyayı farklı amaçlar için takip ediyor ve sıkça kullanıyoruz. Kimi zaman gündeme dair haberleri, kimi zaman eğitim haberlerini, seminerleri, yeni çıkan kitapları ve kitap önerilerini; kimi zaman bir tartışmayı veya ilgi duyduğumuz konuya ilişkin olup bitenleri sosyal medya aracılığıyla takip ediyoruz. Sosyal medya platformlarından da çoğunlukla Twitter’ı kullanıyoruz. Ancak Twitter paylaşımlarındaki görsellere açıklama eklenmediğinde ilgili paylaşım körler tarafından takip edilemiyor.

Geçtiğimiz gün iş yerimdeki yemekhanede bir süredir karşılaşmadığım mesai arkadaşımı görünce, “Uzun zamandır görünmüyordun. Yıllık izinde miydin?” diye sordum. “Evet” dedi. “Nasıl da tanıdın sesimden?” “Niye tanımayayım ki, tek duyu organımız göz değil ya” diye yanıtladım ben de. “Kör olmam, sizi tanımamın önünde bir engel değil ki. Ayrıca görüyor olmak ve diğer yeti ve becerileri yok saymak, gözü tüm bunların üzerinde tutmak çok anlamsız bence.

Merhaba sevgili EEEH Dergi okurları. Yazılarımı takip edenler bilir, ben bu satırlarda çoğunlukla günlük yaşamda karşılaştığım ayrımcılık hikâyelerine, “sağlamcı” tutumlara, mikrosaldırganlıklara, kısacası tanık olduğum yaşanmışlıklara ve kendi deneyimlerime yer veriyorum. Yine öyle yapacağım ve yakın zamanda gözlemlediğim bir olayı sizinle paylaşacağım.