Şiir

Şiir okumayı severim aslında. Ama ne zaman şiir okuyacak olsam, yanıldım. Şiir okumamı güzel okuyabildiğimi düşündükleri için değil, kör olduğum için istediler. Amaçları, diğerlerine “Bu kör olmasına rağmen yapıyorsa siz daha iyisini yaparsınız.” düşüncesini aşılamaktı.

Kör olmam beni asla rahatsız etmiyor. Bunu birçok kez dile getirsem de körlüğümün beni rahatsız ettiğini düşünenler oldu. Oldum olası şiir okumak vb. aktiviteleri yapmamın körlüğümle alakasını çözememişimdir. Körlüğümün bu gibi aktiviteleri yapmamda bir etkisi olduğunu da düşünmüyorum. Amaçları beni ilham nesnesi olarak değerlendirmek oldu. Bunun bir örneği geçenlerde başıma geldi.

Derste öğretmenimiz “Okulumuzda düzenlenecek bir programda şiir okur musun Ecrin?” diye sordu. “Yazılılar da yaklaştı. Çalışamayabilirim öğretmenim” dedim. Çok ısrar etti, kabul ettim. Onu kırmak istememiştim. Bana güvendiğini düşünüyor, güzel şiir okuyabileceğimi düşündüğü için bunu istediğini sanıyordum. üç gün sonra tesadüfen karşılaştığımız, dersime girmeyen bir öğretmen “Senin gibi değişik birinin şiir okumasının diğer öğrencileri cesaretlendireceğini düşündük” gibi birçok şey söyledi. Cümlelerinden anladığım, öğretmenim şiir okumamı, bunu güzel ve olması gerektiği gibi yapabileceğimi düşündüğü ya da bana güvendiği için değil, şiir okumamın diğer öğrencileri cesaretlendireceği vb. düşünceleri olduğu için istemiş. Düşündüm, körlüğüm beni değişik kılar mı? “Değişik” kelimesinin bir insan için kullanılması ne kadar doğru? Değişik olduğum kanısına nasıl varabildi?

Eminim, bu yazıyı okuyan birçok kişi buna benzer birçok olay yaşamıştır. Tüm kişiliğimizle beraber insan olduğumuz için değer gördüğümüz; eşit, erişilebilir, engelsiz bir hayat dileğiyle…