Burak Sarı

Başlık kendini ele veriyor. Evet bu ay size bir hiçleştirmeyi anlatacağım. Okuyun, okutun. Özellikle yeti farklılığı olanların göbek adı haline gelen “şu” ve “o” nitelemeleri. Peki niye Burak, Gülcan, Nurşen… değiliz de şuyuz? Birey olmaktan “şu” olma sıfatına nasıl erişiyoruz? Cevap gayet açık. Kendi çizdiği normalin dışındakilere hoşgörü adı altındaki üsttenciliğiyle iyi davrandığını düşünen toplumun, hoşuna gitmeyen ilk davranışta ilgili kişiyi hiçleştirmesi. Yani sayfalarca yazıyla anlatmaya çalıştığımız sağlamcılığın somutlaşmış sonucu.… Devamını Oku...

Sanırım bir ekim ayı. 1994 yılı. Güzel bir hava. Okulun ilk başladığı zamanın kendine has bir güzelliği vardır. Tarif edilebilir mi bilmem. Bir yenilenme, bir hoşluk. İkinci sınıfa başlamıştım. İçimde garip bir mutlulukla yürüyordum körler okulunun bahçesinde. Bir ağlama sesi duydum. Sese yöneldim ve çarpıştık ağlayan kişiyle. Sesinden tanıdım. Ahmet’ti. Kardeşim, canım Ahmet. Neden ağladığını sordum. “Bir şey yok” dedi. Bir daha sordum “Annemi çok özledim” dedi. Belki de kardeşleşmemiz o zaman başladı. Bugün size Ahmet’i anlatmayacağım.

“Her koyun kendi bacağından asılır” çocukluğumuzdan beri kafamıza nakış nakış işlenmeye çalışılan korkunç bir deyim. Bizi yalnızlaştıran, ötekileştiren bireyciliğin bir cümlede özetlenmesi. “Sen farklısın, onlar gibi değilsin, sen özelsin, bireysel kariyerin için herkesi ve her şeyi çiğneyip geçmelisin, ötekileştirilmiş bile olsan başkalarını ötekileştirerek özel olduğunu hissetmelisin.” İşte o cümle tüm bunların ve fazlasının ete kemiğe bürünmesi.

Hangi şehir alır bizi? Hangi evin kapısından sığarız? Evlerimiz ne kadar dost? Şairin dizelerine döküldüğü gibi Bir dost evine gidip kahve içebilir miyiz? Evet, farkındayım. En insani şeyleri söylüyorum. 2021 yılında kim bunları yapamaz? Bu soruyu soran ya da sormayan herkesin bildikleriyle şöyle bir yüzleşmesi gerekiyor. Benim de bilmediğim bazı erişilebilirlik sorunları ile yüzleşmeme bir buluşma sebep oldu.

Üzerine binen ağırlıkla biraz daha sindi atıldığı köşede. Saatlerdir böyleydi işte. Üzerine farklı farklı kokan çeşitli cisimler atılıyordu. Baş döndürücü kalabalığın arasında tiksintiyle bakıp geçilen bir yığıntının arasında duruyordu öylece. Ara sıra gelip üzerine balgam fırlatanlar, öfkeden ve çaresizlikten bir tekme savurup gidenler, midesindeki boşluğu dolduracak bir şeyler arayanlar, ziyaret ediyordu içinde bulunduğu tepeciği. Buz kesen havanın kesici salvolarından bir nebze korunmaya çalışanlar, içlerinden çekip çıkardıklarıyla ateşler yakardı yanı başında… Devamını Oku...

Üzerine binen ağırlıkla biraz daha sindi atıldığı köşede. Saatlerdir böyleydi işte. Üzerine farklı farklı kokan çeşitli cisimler atılıyordu. Baş döndürücü kalabalığın arasında tiksintiyle bakıp geçilen bir yığıntının arasında duruyordu öylece. Ara sıra gelip üzerine balgam fırlatanlar, öfkeden ve çaresizlikten bir tekme savurup gidenler, midesindeki boşluğu dolduracak bir şeyler arayanlar, ziyaret ediyordu içinde bulunduğu tepeciği. Buz kesen havanın kesici salvolarından bir nebze korunmaya çalışanlar, içlerinden çekip çıkardıklarıyla ateşler yakardı yanı başında… Devamını Oku...

“Cehalete, kötülüğe, sisteme ve o sistemi besleyen tüm çarklara karşı birbirimizden aldığımız destekle yola çıktık. Haklı öfkemizi, ideale dair inadımız ve yaşama sevdamızla birleştirdik. Yan yana, eşit ve özgür olmak için isyandayız. Ama hem gülüp hem de dans edebiliyoruz 🙃”

Burak: İsim, bir grubun yönelimi ve bakış açısını yansıtan önemli bir tanıtım aracıdır. O nedenle isminizi sorarak başlamak istiyorum. Neden Özgür Eller?

Burak Sarı: Sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Kızgın asfalt üzerinde yürüyen bir çocuk. Yalın ayak. Asfalt, ayaklarına yapışmış. İtilip kakılıyor ve sen görmezden geliyorsun. Sonra o meşhur duygusallığın ağır basıyor. İtip kakanlar uzaklaştıktan sonra, usulca yaklaşıyor ve çocuğun hayatını kurtarırmış gibi bir ruh haliyle üç beş kuruş uzatıyorsun. Vicdanın rahatlıyor. Hiç sekmeyen bir küçük burjuva davranışı olarak yıllarca bunun edebiyatını parçalayacaksın ama hiçbir şey yapmayacaksın şartların değişmesi için. Komşu daireden şiddet sesleri geliyor.

Merhaba dostlar. Bu röportajı sesli olarak gerçekleştirdik. Uzun, keyifli ve çok güzel bir röportaj oldu. Röportajın tamamını yazıya dökmek istedik ama çok uzun bir söyleşi olduğu için kısaltarak yayımlamak zorunda kaldık. O nedenle, ses dosyasını mutlaka dinlemenizi öneririm.

Burak Sarı: Sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Bu Sefer öyle romantik cümleler kurmayacağım. Eşitsizliğin ve sevgisizliğin içerisinde edebi cümleler süslü kalıyor. Ben bugün, somut durumun somut tahlilini yapacak ve ne yapmalı üzerine bir şeyler söylemeye çalışacağım. Elbette konuyu tahmin etmişsinizdir. Murat Ferman isimli bir akademisyenin yeti farklılığı olanlarla ilgili söylediği sözler. Elbette konu bu akademisyenle sınırlı değil. Zira ilgili konuşmanın hemen ertesi günü, Birgün Gazetesi’nin sayfalarında, Ayasofya imamını hedef alan bir yazıda olumsuz örnek olarak yerimizi almışız.

Burak Sarı: Merhaba Burcu Hanım, Baran’ı ve sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Üzerine binen ağırlıkla biraz daha sindi atıldığı köşede. Saatlerdir böyleydi işte. Üzerine farklı farklı kokan çeşitli cisimler atılıyordu. Baş döndürücü kalabalığın arasında tiksintiyle bakıp geçilen bir yığıntının arasında duruyordu öylece. Ara sıra gelip üzerine balgam fırlatanlar, öfkeden ve çaresizlikten bir tekme savurup gidenler, midesindeki boşluğu dolduracak bir şeyler arayanlar, ziyaret ediyordu içinde bulunduğu tepeciği. Buz kesen havanın kesici salvolarından bir nebze korunmaya çalışanlar, içlerinden çekip çıkardıklarıyla ateşler yakardı yanı başında… Devamını Oku...

Üzerine binen ağırlıkla biraz daha sindi atıldığı köşede. Saatlerdir böyleydi işte. Üzerine farklı farklı kokan çeşitli cisimler atılıyordu. Baş döndürücü kalabalığın arasında tiksintiyle bakıp geçilen bir yığıntının arasında duruyordu öylece. Ara sıra gelip üzerine balgam fırlatanlar, öfkeden ve çaresizlikten bir tekme savurup gidenler, midesindeki boşluğu dolduracak bir şeyler arayanlar, ziyaret ediyordu içinde bulunduğu tepeciği. Buz kesen havanın kesici salvolarından bir nebze korunmaya çalışanlar, içlerinden çekip çıkardıklarıyla ateşler yakardı yanı başında… Devamını Oku...

Dışarıda sımsıcak bir güneş. Aşka ve kavgaya çağıran türden. Sonbahara karşı giriştiği başkaldırının kısa sürecek zaferini kutluyor. Ve kuş cıvıltıları. Hani şu insanın aklına özgürlük fikrini aşılayan hınzır cıvıltılar. Oysa onların kimseye fikir vermek gibi bir derdi yok. Çiftleşme güdüsünün baş döndürücülüğüyle avazları çıktığı kadar kur yapıyorlar birbirlerine. Doğa böyle cıvıl cıvıl kaynarken evde durmak şu güneşe haksızlıktır diyerek curcunanın içerisine bırakıyorum kendimi. Aylarca evde kalmış olmanın tortusunu atmak için iki dostumla buluşuyorum.… Devamını Oku...

En çok kalabalıklarda yalnızdır insan. Kalabalıklarda bulur kendini, kalabalıklarda kaybeder. En çok da kalabalıklarda yalnızlaşır. Çünkü karşısında tepeden tırnağa aynılaşmış bir insan yığını vardır. Kendi benliğini savunmadan kocaman geleneklerin ardına sığınan bir topluluk, kocaman bir güruhun tek tipleşmesinden   başka bir şey değildir. İşte böyle bir kitle karşısında tamamen yalnızsındır. Sen ve o. Bir üçüncü yok.

En çok kalabalıklarda yalnızdır insan. Kalabalıklarda bulur kendini, kalabalıklarda kaybeder. En çok da kalabalıklarda yalnızlaşır. Çünkü karşısında tepeden tırnağa aynılaşmış bir insan yığını vardır. Kendi benliğini savunmadan kocaman geleneklerin ardına sığınan bir topluluk, kocaman bir güruhun tek tipleşmesinden   başka bir şey değildir. İşte böyle bir kitle karşısında tamamen yalnızsındır. Sen ve o. Bir üçüncü yok.

Ansızın bir fırtına kopuyor. Taş gibi çarpıyor her yere. Yeryüzündeki bütün tozları toplayıp savuruyor evlerin, villaların insanların üzerine. Tek bir fiskeyle savrulup atılan tozlar, bir arada gücünü birleştirenin savrulan değil savuran olacağını canlı canlı öğretiyor. Tozlar kendi manifestolarını yazarken, kıvrak zekasına toz kondurmayan insan düştüğü şaşkınlık içerisinden doğrulmaya çalışıyor. Kimse okuyamıyor tozların manifestosunu. Okusa da anlayamıyor. İlk şok atlatılınca yorumlar başlıyor.

Elimi uzattığım yerde taş gibi bir kuruluk. Hissiz, soğuk yaşam belirtisi görünmeyen bir kuruluk. Okşuyorum kuruluğu. Kuraklıklar içerisinden damıttığım bir tutam yaşam sevincini, bir şişe suyla gönderiyorum köklerine. Kuruluk çoğalıyor. Dilime ve kulaklarıma yayılıyor. Kulaklarım her gün neşeyle içimi titreten seslerden birisini algılamıyor. Yıllardır bana yoldaşlık eden ve tüy mevsimine girdiği için halsizleşen kanaryama can yoldaşı olsun diye edindiğim kuş, kafesinde cansız yatıyor. İçim eziliyor.